Po krótkiej rozgrzewce, zaczął biegać po boisku. Temperatura na dworze podwyższyła się, powodując że na było bardzo ciepło i duszno.

Wszedł na boisko, rozglądając się.
- Więc mamy tutaj nawet boisko... - powiedział do siebie.

Wciąż rozglądając się po boisku, nie zauważył Enko. Przeszedł parę kroków wzdłuż boiska, oddychając świeżym powietrzem.
- Serio mamy boisko!

Podskoczył na dźwięk głosu chłopaka. Odwrócił się i spojrzał na Enko. Po chwili przeniósł wzrok na piłkę pod jego pachą. Westchnął.
- Nie jestem zbyt dobry w sportach - powiedział i spojrzał przepraszająco na chłopaka.

- Ja nie umiem w ogóle. Nawet nie lubię - spojrzał na Enko. - Ty zapewne lubisz. W sumie, po co to mówię, przecież to widać... Przyniosłeś piłkę i trafiłeś w bramkę za pierwszym razem. A w ogóle wystarczy spojrzeć na twoją sylwetkę i chyba już się przymknę - spuścił głowę, by nie patrzeć na chłopaka.

Poczuł, że się rumieni i natychmiast odwrócił wzrok.
- Co chcę robić? - wydusił z widocznym trudem. - Ja... nie wiem. Może, może... ciężko mi się skupić - wydusił w końcu.

Westchnął i spojrzał na chłopaka.
- Możemy spróbować zagrać. Stanę na bramce. Tylko nie kop zbyt mocno, dobra?
Podszedł do Enko i zadarł głowę, by na niego spojrzeć. Ten mój niski, przeklęty wzrost, pomyślał.

Podszedł do bramki, czując, że to był jednak zły pomysł. Ustawił się na środku i dał znak Enko, że jest gotowy.
- Jeszcze tego pożałuje - powiedział do siebie i skupił się na piłce.

Rzucił się w kierunku piłki, ale oczywiście potknął się i przepuścił strzał. Wstał z trawy, otrzepał się i poszedł po piłkę.
- Miało być lekko! - krzyknął w kierunku chłopaka i rzucił mu piłkę.

- Jak to było lekko, to nie chcę wiedzieć, jak jest mocno... - powiedział i przygotował się na kolejny strzał. - Jestem gotowy! Możesz kopać.

Tym razem udało mu się obronić. Złapał piłkę i spojrzał na Enko.
- Widziałeś to? Udało mi się! - uśmiechnął się szeroko i podał piłkę chłopakowi.

- Eto... Enko, mam już dość. Jestem wykończony!
Położył się na trawie i przymknął powieki.